Bettino Craxi, i fundit burrë Shteti.
Ndërsa Maastricht shihte lindjen e Europës së Bankierëve Hajduta, magjistratura arrestonte Mario Chiesa, e procedonte me shpalljen e garancive që do çonin përpara kryqëzatën kundra “korrupsionit”. Në korrikun e `92 fjalët e Craxi-t në dhomën e deputetëve denoncojnë një kriminalizim të klasës politike, një proçes i vërtetë historik e politik ndaj Partive, e “një financim i parregullt e ilegal në sistemin politik,... nuk është e nuk mund të konsiderohet e as të përdoret nga askush si një eksploziv për të shkatërruar një sistem, për të deligjitimuar një klasë politike”.
I Miri Tonino me siguri vetëm kur bëri xhestin e madh teatral duke hequr togën para telekamerave e duke dhënë dorëheqjen nga magjistratura, dha prova se e kishte kuptuar se ishte përdorur e manipuluar si një vegël në duart e një lufte strategjike të paskrupullt. Por ish komisari jonë duhet ta kuptonte se gjaku i ndyrë duhet përzier me atë të pastër.Duar të lara shkurt ka qënë diçka më shumë, kishte si objektiv kontrollin e masave, të eleminonte klasën politike e ta zëvendësonte me subjekte me mendje të thjeshta e pak inteligjente, apsolutisht të papërshtatshme në kundërshtimin e fuqive të vërteta, ndërsa privatizimet e plaçkitja e Italisë vazhdonte. Bankieri ynë i dashur bëhej President për të kompletuar veprën e organizuar nga Londra, i zëvendësuar më pas denjësisht nga Fazio, pasi pakti parashikonte shitjen e Banca Italia, e të vetë italianëve, e kështu edhe pozitën e tij për tërë jetën si guvernator. Rasti do që budallenjtë kishin arrestuar të shëndoshët, e historia mëson që kush vihet kundra këtyre fuqive eleminohet: Jezusi u kryqëzua pasi i kërkonte Cezarit pse në monetën e tij skalitej me çdo kusht figura e tij, ari në fund të fundit është ar. “Jepi Cezarit çfarë është e Cezarit”, por shumë nuk e dinë çfarë do të thotë realisht e nëse do e dinin besoj se do bëheshin befas të gjithë kamikaze. Në të njëjtin vit, Giovanni Falcone në një shpërthim bakabër, të akredituar mafias gjen vdekjen; ashtu si dhe inxhinier Raul Gardini që vdes nga dora e një vetëvrasje anomale: episode që në të vërtete fshehin të tjera gjëra. I njëjti skenar është krijuar së fundmi në Liban me Hariri, që po organizonte bursën e Naftës në euro. Në atë periudhe të gjithë ambasadorët e Shoqatat e panjohura mburreshin për demokraci të panjohura, e mrekulloheshin të skandalizuar për korrupsionin në Itali, por nuk kujtohen se çfarë bëri Federal Reserve në 1923, nga ku lind shkasi që shtyu amerikanët të luftonin një luftë botërore. Çfarë goditi Craxin që financa internacionale, Bankierët, një botë e panjohur për masën, hierarki të ngushta e të mbyllura në ekstrem, persona që nuk do shihni asnjëherë të ecin mes turmës. I frikoheshin aq shumë sa vetëm mendimi që Craxi të shkelte tokën italiane e të lëshonte deklarata të papërshtatshme i shqetësonte seriozisht, aq sa kontrollohej në mënyrë konstante në Hammamet. Fjalët e tija duhet t`i bëhen mësim këtyre politikanëve fshatarë, që janë bërë kamerierët e Banka Intesa e Unicredit e jo më protagoniste në rregullimin e sistemit ekonomik. Janë vetëshpallur si barinj të kopeve, por duhet kujtuar se i vetmi burrë Shteti që nuk është pranuar nga Anglia ishte Craxi, i kundërshtuar nga vetë shtypi që sot shenjtëron Carla del Ponten e akuzon Slobodan Milosevic se ka zhvilluar një pastrim etnik. Sot era e papagajve, e qytetërimit të skllavëruar nga bankierët, e këto të lidhur ngusht me shërbimet sekrete, që kanë krijuar “komitete kontrolli e administrimin e krizave”, duke përdorur struktura si Gladio, e Shoqëri sigurie për të kryer çfarëdolloj atentati e vrasje. Shpejtësia e magjistraturës në shitjen e Italisë ka qënë mahnitëse. Të akuzosh Bettino Craxi ka qënë si t`i mbyllësh derën në fytyrë vete Shtetit, për të cilin janë bërë luftra, janë ngritur barrikada, në emër të një flamuri vdisej me nder para togës së egzekutimit, duke brohoritur “Viva Italia” (Rroftë Italia). E gjitha kjo nuk ka shërbyer në bashkimin e njerëzve, por në shkatërrimin e vëllazërimit, pasi në krye të një kombi ishin vënë njerëz të vegjël e jo Burra Shteti, intelektualë banalë që nuk e dinin ç`ishte me të vërtetë fuqia. Shpresoj që sot klasa jonë politike t`a ketë kuptuar që jemi të poseduar nga sistemi bankar, e që ia kanë shitur Italinë Baronëve Hajdutër.Pyes tani Financierin Ndërkombëtare Carlo Azeglio Ciampi, që me një karriere të madhe e të shkëlqyer është bërë deri dhe President Republike, nëse mund të imagjinoje tani kur një burrë ishte duke vdekur priste nga Ai një amnisti, jo për paratë që kishte vjedhur, por se po e paguante me jeten e tij zgjedhjen e të qënurit një burrë Shteti. Duhet të më besoni, ka pritur një fjalë nga Ju deri në frymën e fundit, pasi Ju jeni Presidenti i Republikës, simboli i drejtësisë e i neutralitetit. Craxi e familja e tij ka paguar një çmim të lartë e atyre u shkon gjithë solidarieteti jonë: të gjithë ne jemi përgjegjës të asaj vdekje, pasi nuk kemi ditur të dëgjonim kur një “i mençur”, një çoban, kërkonte t`a drejtonte tufën e tij. I kërkoj akoma Presidentit Ciampi, meqë gjatë viteve ka çuar përpara punën e tij ndërsa ishte guvernator i Bankës Qëndrore, nëse ishte krejtësisht koshient për çfarë po bënte në privatizim e një institucioni kaq të rëndësishëm. Ju mund t`a shpjegoni cili ishte qëllimi i Craxi-t në prerjen e lirës Pesante (së rëndë), e si është e mundur që politikanët tanë na kanë shitur, që jemi të poseduar nga bankat, e që vetë shpirti ynë, djersa jonë vidhet, uji jonë privatizohet.Ju, President, nëse keni marrë një angazhim që sigurisht nuk Ju nderon, mund t`a përfundoni një veprim me vendosmëri, mund t`i thërrisni koshiencës Suaj si rojtar i Republikës e t`i çlironi italianët nga loja e skllavërimit, që vetë Ju keni kontribuar në zbatimin e plotë të funksioneve tuaja, e të bëheni në këto vitet e fundit të ekzistencës suaj një Burrë i madh Shteti.